Sevgim Çöloğlu; Aşkın Açtığı Yarayı Başka Kalplerle Sarmayın

Kimi insan bir ilişkiden çıktığında acısını bastırmak için başka bir ilişki arayışına girer ki, bu seçim şekli oldukça hatalıdır. Kendine tanımadığı yas döneminde bir başkası ile bir ilişkiye başlamak, duygularında iniş çıkışlara sebep olur. Bu durumda mutlu olmayı ve acısını bastırmayı seçen kişi çok doğal olarak daha mutsuz olacaktır.

Bir başka şekilde ise, ayrılık sonrası sendromunu inkar etmeyi, yok saymayı seçen bir birey kalbindeki boşluğu doldurmak adına platonik bir aşk yaşamayı seçer. Karşılıksız bir aşk için dinlediğini sandığı bütün şarkılar, ağzından dökülen çaresiz sözler, gözlerinde biriken yaşlar ve sayfalar dolusu yazdığı aşka dair düşünceler, aslında biten ilişkisini anlatır. Platonik aşk beslediği kişi ile bir birliktelik yaşamayı planlamadığı gibi, amacı gerçekte hissettiği ayrılık acısını  bir başkasına mal etmektir. Böylece eski ilişkisini yok saydığını, unuttuğunu ve ayrılık adına acı çekmediğini zanneder. Çünkü; kırgınlığı öylesine büyüktür ki, eskiye dair en ufak bir keder dahi hissetmeyi reddeder. Bununla başa çıkma gücünü kendinde bulamadığından ötürü psikolojik anlamda bir savunma mekanizması yaratır. Bu savunma mekanizması, onun içinde kopan fırtınaları bir şekilde dışarı atmalıdır. Ortada söz konusu kasvetli bir hava vardır. Kalbindeki zehiri akıtmanın bir yolu olmalıdır. Gerçeği kabullenmek ona büyük bir üzüntü ve acı verecektir. Öyleyse bu durumda yapılabilecek olan en iyi şeyin acıyı yansıtmak olduğunu zanneder. Çektiği üzüntünün eskiye dair olmadığını düşünmenin onu iyileştirdiğine inanır. Kendi kendine şunu ispatlamaya uğraşır; “Ben onun için üzülmüyorum ve acı çekmiyorum. Ben bir başkası için üzülüyorum ve acı çekiyorum. İçimde kopan fırtınaların sebebi o değil, bir başkası.”

Bu, belki de insanın ruh sağlığını en çok yıpratan kendini acıdan kurtarma biçimidir. Sona eren ilişkisi için duyduğu üzüntüyü bir başka umutsuz aşka düşmek ile kamufle edilebileceğini umar. Etrafındaki insanlara ya da onu hiç tanımayanlara, bilmeyenlere platonik aşkına duyduğu derin duygulardan sıklıkla söz ederken, aslında kendi kendini inandırmanın gayretindedir. Zira; sağlıklı duygu ve düşüncelere sahip bir birey hiçbir zaman hissettiklerini başkalarına (kendine) ispatlamanın derdine düşmez. Gerçek olan hisler ortaya dökülmez. Ya bu hislerin muhatabı ile ya da bir dost ile paylaşılır. Bu iki alternatif tercih edilmiyorsa, kendi içinde saklanır insanın. Avaz avaz bağırılan sözler hiçbir zaman gerçeği yansıtmaz. Örtbas edilmeye çabalanan bir duygu durumu söz konusudur. Bu kişi karşılık bulmayan hisleri ile boğuşurken, kimi zaman içinde derinlerden bir ses ona gerçeği fısıldar. O zaman kendini düşürdüğü durumu fark eder. Bütün bu duygulardan sıyrılmaya çalışır. Ancak yas sürecini yaşamayı bir türlü beceremediği için yine aynı kısır döngünün içine dönmeyi ve umutsuz aşkın kollarına kendini yeniden bırakmayı tercih eder.

Sağlıklı bir birey biten bir ilişkiden sonra yeterince acı çekerken, acısını katlamayı seçmeyecektir doğal olarak. Biten bir ilişkinin ardından yaşadığı süreç ile başa çıkacak gücü kendinde bulamadığında aslında en doğru olan yardım almasıdır.

Kimi insan ayrılık sonrası kendini dışarı atarken, kimi insan inzivaya çekilip ilişkisinin doğrularını ve yanlışlarını sorgularken, kimi insan da yeni bir ilişki yaşamayı seçerek bir şekilde içinde bulunduğu durumu atlatmaya çalışır. Ancak; eğer ayrılık sonrası kişi kendine yeni bir yas arıyorsa ve acıdan beslenmeyi seçiyorsa, bir kaçış sendromu yaşıyordur.

Ruhundaki yarayı sarmak için seçtiği yol, yarasını kapatmak yerine daha fazla derinleştirir. Bu girdabın içine kendini atan kişi, bir acıdan kaçıp başka bir acıya sığındığı sürece sağlıklı ilişkiler kuramayacaktır. Yaralar başka yaraları açar, kalbi bin parçaya bölünür, bir zaman sonra neye üzüldüğünü, neyi özlediğini anlayamadığı karmaşık bir durumun içine sokar kendini. Bu da ruh sağlığını elbette bir hayli zedeleyecektir.

Sevgiyle ve Işıkla,

Sevgim Çöloğlu